دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند                                                             

وندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

بیخود از شعشه پرتو ذاتم کردند                                                                    

باده از جام تجلی صفاتم دادند

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی                                                       

آن شب قدر که این تازه براتم دادند

بعد از این روی من و آیینه وصف جمال                                                          

که در آنجا خبر از جلوه ذاتم دادند

من اگر کام روا گشتم و خوشدل چه عجب                                                     

مستحق بودم و این ها به زکاتم دادند

هاتف آن روز به من مژده این دولت داد                                                        

که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند

این همه شهد شکر کز سخنم میریزد                                                             

اجر صبریست کزان شاخ نباتم دادند

همت حاقظ و انفاس سحر خیزان بود                                                              

که ز بند غم ایام نجاتم دادند

( ...just for you )